Blerina Rogova Gaxha

Blerina Rogova Gaxha (1982) poete, eseiste, gazetare dhe studiuese e letërsisë. Ka botuar tre libra me poezi: Gorgonë 2009, Kate 2013 dhe Ajo vjen nga Lindja 2016, si dhe studimin Format e prozës së Kadaresë 2015. Ka fituar çmimin ndërkombëtar për letërsinë “Crystal Vilenica Award 2015” në Slloveni, në njërin nga festivalet më të rëndësishme të letërsisë në Evropën Qendrore dhe çmimin kombëtar Mitingu i Poezisë për librin më të mirë të vitit 2010. Autorja ka pasur prezantime të shumta në Evropë, ndërkaq poezitë dhe esetë i janë botuar në antologji dhe revista me renome në gjuhën gjermane, angleze, frënge, greke, sllovene, kroate, rumune, turke, serbe dhe ukrainase. Punon asistente në Degën e Letërsisë shqipe në Universitetin e Gjakovës. Është anëtare e PEN Qendrës së Kosovës.

listë personale

m’pëlqen kafenë me e pi vetëm
sepse përtoj me folë, dhe ma shumë përtoj me folë për veten
m’pëlqen mos me pyet njeri për gjanat që s’i thonë
pëlqej përjashtimet, dhe personat që s’premtojnë asgja
meqë nuk e di nesër a pasnesër ku ka me qenë secili.
këta s’më duhet me e ditë
m’pëlqen mos me pas kufizime
dhe m’pëlqen jo rrallë mos me folë me asnjëri
m’pëlqen kafenë e mëngjesit me e pi vetëm
sepse përtoj me folë
pëlqej mos me pyet njeri për gjanat që s’i thonë
a ashtë kjo ajo që ka kuptim, apo ka edhe diçka tjetër
çka ke lanë tjetër për mua?
pëlqej mos me pas kufizime
m’pëlqejnë njerëzit pa pyetje
pemët, bari, gjethet, ajri, mali, qielli, yjet
m’pëlqen me fjetë, m’pëlqen me ecë
m’pëlqen me u kotë… kot
më pëlqen me nejt n’dritare
me e soditë poezinë e botës
me e pa motin si ndryshon
me nejt n’dritare e me mendue
n’pagjumsinë e natës me i numrue yjet, ndërtesat e pemët
pa i numrue cigaret
më pëlqen gjithcka me qenë asnjajëse
më pëlqejnë veprimet moralisht asnjajëse
nuk më pëlqejnë armiqtë, burrat me mjekërr, rrencat, të paftyrët
as personat që duken të sigurtë
më pëlqejnë ata që janë ashtu siç më pëlqejnë
ata që s’premtojnë asgjë
më pëlqejnë personat që duken si të vërtetë
ata që nuk premtojnë asgjë
m’pëlqen me nejt vetëm
me e soditë poezinë e jetës

dhoma 11

asnjeri s’i bie këndej
murmurit dhoma 11
po t’i kishe ra kësaj ane mbase e kishe kuptue
unë nuk e marr vesh

natën vonë kësaj rruge nuk i bie njeri
shkallëve të godinës asnjeri s’lëviz
dhoma 11 edhe sonte diçka thotë
po t’i kishe ra kësaj ane mbase kishe me e kuptue
çika e dhomës 12 po fle. edhe dhoma e saj
asnjeri s’i bie këndej
në dhomën 10 s’kam pa kënd
dhoma 11 thotë diçka
s’muj me t’kallzue çka
fike llampën e fli

asnjeri nuk i bie bregut të lumit natën vonë
danubi po fle në gjiun e pushtë të vjenës
e vjenës i ka ikur gjumi

dhoma 11 diçka thotë
me i pas ra këndej e kishe dëgjue
po terr i dynjasë i ka ra kësaj ane
dhe ja, dikush po flet, po jo zani i dhomës 11
një za tjetër n’hije m’bahet se klith. kush të jetë?
mos vjen nga lindja…
terr i dynjasë, asnjeri s’lëviz
vetëm dhoma seç ka sonte që s’mbyll gojë
të gjithë luten në net të rënda
po nuk kam ndonjë qejf me u lutë
fike llampën e fli të lutem

n’terr përsëris një lutje
nganjëherë kam frikë
ndonjeri mund të kalojë pranë dhomës 11

asnjeri sonte s’ka me u kujtue
terr i dynjasë
po t’i kishe ra këtij shtegu mbase kishe me e kuptue
dhoma 11 e njeh largësinë
fike llampën e fli

stacioni në lindje

turma dalin, turma hyjnë stacionit të metrosë në lindje
një ndalesë në stephansplatz, një ndalesë në museum quartier, një ndalesë diku përtej
gjurmë të trupit e t’shpirtit humbin pas procedurave të hyrjeve e daljeve
mes njerëzve të pagjurmë jam dhe unë
në asnjërin prej tyne asnjeri nuk asht tue m’pritë
lëviz nga njëri te tjetri stacion ulur n’trenin tim
secili trup mbërrin diku, megjithatë. edhe i imi
n’rrugët e sheshet pranë njerëzve
asnjeri nuk m’pret askund, po unë jam
në stacionin tjetër vdes një pjesë e saj
në tjetrin edhe një copëz shuhet
pastaj, të gjithë stacionet të njëjtë janë
nga ora n’orë muj me qenë në çdo kohë
lëvizë poshtë e lart, asnjeri, askush, as unë
nuk kërkoj tjetër tokë në asnjë ditë, në asnjë orë
rrugët, fytyrat, të njëjta gjithnjë
asnjërit nuk i takon asnjëra
në stacionin tjetër vdes edhe një pjesë
pastaj të gjithë ata krijohen ndryshueshmërisht
fytyrat, trupat, rrobat e lëvizjet ndërrojnë
udhëtarët ekzistojnë e rrugët përpara meje – i ndiej, i shoh

zonjë, duhet të zbrisni, ndalesa e fundit!
ulem bregut të lumit
danubi ruan heshtjen e magjinë
mua s’më flet. edhe ai ikë larg me nguti
ec përskaj, dhe ja, një tjetër stacion metroje
larg lindjes sime
një tjetër ulet, një tjetër zbret, një tjetër ikën
në çdonjërin stacion një pjesë humbet
nuk luaj vendit
asnjeri nuk është tue m’pritë
lindja asht larg
mundohem me e mbërri
por prapë ai za
zonjë, duhet të zbrisni, ndalesa e fundit!

pijaneci

në rrugët e këtij qyteti rrnonte dikur një pijanec. ali quhej. kishte merak femnave me ua prekë sisët e bythët – hej o zot, sa femna n’rrugët e mia i ke çue! hej o zot, falna o zot, se femnat kanë ra si shi i pjerrët, e të tanave ju due, krejt, si një egërsinë. ju due n’mënyrë mishngranëse e perverse. hej o zot, falna o zot, n’kambtë e tyne due me vdekë!

aliu i këndontë dashunisë.

kundërmonte raki rrushi, raki ftoi, raki dardhe e turlifarë rakish. gjoksin kish me lesh e një pallto lëkure mbante gjithë kohës. më pat thanë se dikur ish çmendë pas nji grueje, e ajo e la për dikë tjetër. e se dikur ky burrë kundërmues kish pas qenë i pashëm. nganjiherë uleshim skaj rruge, për nji gotë raki e ca llafe.

aliu i këndonte dashunisë – një gotë raki për një dashuni….

kur mbaroi lufta prapë e pash aty, kurgja s’e kish gjetë. njiherë më tha se e kish kalue kufinin, e nji tjetërherë m’tha se ish strehue në mahallën e romëve. por thosh shpesh se policia e ushtria përtonin me e vra një pijanec të zakonshëm.

ali quhej. dashnia e kish luajt mendsh, por aliut i pëlqente me i këndu dashunisë. një gotë raki për nji dashuni…! hej o zot, falna o zot, se femnat kanë ra si shi i pjerrët, e të tanave ju due si një egërsinë.

nganjiherë uleshim skaj rruge për nji gotë raki e ca llafe. femnat thosh të vrasin në mënyrën ma banale, po unë i due si një egërsinë, i nuhas gjithkah. hej o zot, falju krejt gjynahet!

një ditë m’tha se kish zanë një të dashun të re. zot i madh -hej o perëndi, shumoji femnat përmbi tokë!!

dikur ika e nuk e pashë……

aliu nuk i këndonte ma dashunisë. aliu nuk i këndonte ma rakisë…

kam pyet njerëzinë cilën tokë i dha deka, ku ia shtrin eshnat, por jo askush nuk i bën homazh mbi varr. dikush tha se zemra i pushoi mbi trupin e të dashunës së re.

aliu nuk i këndonte ma dashunisë, as rakisë. e si duket ia bënë hallall prekjen e bythëve e siseve në qytetin që s’ka me pas ma një ali të dytë