Ardita Jatru

Ardita Jatru ka lindur në Tiranë, në Prill 1972. Në vitin 1990, emigroi në Greqi ku jeton dhe sot. Ka botuar tre vëllime poetike dhe një roman. Në 2017 është publikuar përmbledhja me poezi në anglisht, “66 Kilos of Solutide”, nga shtëpia botuese Transcedent Zero Press (USA). Poezitë e saj janë publikuar në revista letrare dhe antologji poetike ndërkombëtare.

Pasqyra e lëndës

Jam dyzet e shtatë vjeç.
Jam e lumtur
përderisa kam një familje.

Kam bërë pakt me subkoshiencën.
Shkruaj poezi të sinqerta.
Tani e di,
e re paskam qënë e bukur
por me mungesë vetëbesimi.
Të paktë të ma thoshte nëna.

Jam shumë e ndjeshme.
Spontaniteti im shpesh keqkuptohet.
E vogël kisha një ëndërr.
Tani e kam harruar fare.

Jetoj tridhjetë vjetë vjet në Greqi.
Shoqja ime e ngushtë është Elpida.
Nuk kam votuar kurrë.
Ushqej macet e lagjes.
Kemi ndarë zonat me zonjën Violeta.
Dikush duhet ta bëj.

Jam dyzet e shtatë vjeç.
Nuk kam formim akademik.
Vuaj nga fobia sociale.
Më ndjek origjina ime.
Marr përgjegjësitë e të tjerëve mbi shpatulla.
Në fund të ditës bie në gjumë e vdekur.
Jam me fat
që kam një burrë të mirë
e s’ka tentuar ndonjëherë të më vras.

Fustani

Nëna ime kishte vetëm një fustan
e lante natën dhe e thante pranë furnelës.
Ditën e vishte me aromë të re
Nuk e pyeta asnjëherë pse nuk blinte një të dytë
Nuk desha të kishte një të dytë
Unë ashtu e njoha
me fustanin me lule rozë,
deri te gjunjët.

Kur bleu një këmishë mëndafshi të verdhë
e preva copash natën
me gërshërë
dhe mbusha xhepat.
Nëna heshti dy ditë
e unë gëzohesha nga brenda
që ajo vishte prapë të njëjtin fustan
dhe i përsërisja vetes,
sa dua t’i ngjaj.

Tani kam filluar të kuptoj nënën.
Pikëpyetjet e atëhershme i zgjidha,
nga dalin ofshamat
kam filluar të kuptoj
dhe vetëm pse copëtohej,
pse luftonte vetëm.
Fundja pse duhej të kishte një fustan.
Për të gjitha këto, kuptoj një gjë,
rritem dhe i ngjaj asaj
por me fustane të ndryshme
luftoj vetë i dytë
dhe stinët e mia thinjen para pasqyrës.

Hemikrania

Bri meje
marshon pikëllimi
dhe ca emigrantë të paligjshëm
që vrapojnë të fshihen.
I blej cigare një palestinezi që më lutet.
Hidherimin e tij ndez
dhe alarmohen venat.
Ankthi im
ngre shtizën.
Valëvit flamurin e betejës mbi kokën time.
Më bren ndërgjegja.
Fytyra ime
e bardhë
si hëna.

Qëndroj para psiqiatrit
e pagjumë
ulem.
Më pyet për gjëra që s’i mbaj mend.
Komike kujtesa ime.
Unë qesh.
Mbarojmë seancën.
Ngrihem
dhe vrima e zezë në prag, më gëlltit
e më pështyn në rrugë.

Kështu kthehem tek ty
pa vetëdije
si fëmijë i vrarë nga refuzimi
për pak lojë.

Një fëmijë

Një fëmijë ha luleshtrydhe.
Ha dhe qesh.
I shtrydh frutat me të dyja duart
dhe gojë e vogël e njerëzimit
mbushet me pafajësi.
Pastaj duart i kalon fytyrës
dhe i përplas përsëri në shportë.
Qesh dlirësia
dhe bari ku është ulur qesh.
Gjithçka rreth pafajsisë
bëhet më e pastër.

Por do të rritet një ditë
dhe do tronditet thellë,
kur të shohë fotografinë e tij
se gracka ishte pikërisht ajo shportë
me luleshtrydhe
në gjunjët e tij,
por vetëm të qaj do mundet
me lotët e të rriturit
që nuk mban mënd
a kish qënë ndonjëherë fëmi.